“Happiness is only real when shared”
(Christopher McCandless)
Voor degene die de film Into the Wild kent, of het verhaal van Christopher McCandless, die snapt wat hier staat. Vorig weekend heb ik het zelf weer ervaren. Vieren kan niet zonder te delen.
Even een terugblik. Volgens mij mocht ik van mijn ouders trots mocht zijn op mezelf. Ik mocht het vast ook aan anderen laten merken of het ze vertellen maar ik kan me niet heugen dat ik heel trots iets over mezelf aan andere mensen verteld heb. Misschien ook wel maar ik kan het me niet herinneren. In ieder geval niet uit mezelf, wellicht toen iemand er naar vroeg. Ik ben dus op zich een trots persoon maar ik zal dat niet gauw aan een willekeurig andere persoon vertellen. Ook vind ik het soms lastig om iets heel leuks of fijns te delen met iemand. De reden die daarachter zit is de volgende: ik ben soms bang dat het iets té leuk of té fijn is wat ik ze ga vertellen. Bijvoorbeeld het land waar ik op vakantie ga. Volgens mij ben ik altijd bezig met: hoe zou de ander reageren? En is dat dan wat diegene verwacht? Dat dacht ik tot een paar jaar geleden goed in te kunnen schatten, om daar vervolgens mijn antwoord op aan te passen. Maar dat kan ik helemaal niet dus daar ben ik mee gestopt. Voor de mensen die mij langer kennen: sorry, ik heb dat talent totaal overschat en uit z’n verband getrokken.
Oké, het land waar je op vakantie gaat delen met een ander. Ik leek dan altijd bang te zijn dat iemand zou gaan zeggen: “Wooooow! Jij?” Alsof iemand het me niet zou gunnen. Of ‘hoe zou iemand nou jaloers kunnen zijn op mij?’ Ik had dan de neiging om net te doen alsof het allemaal niet zoveel voorstelt. Maar natuurlijk is dat wel zo. Wie ben ik om alvast vooruit te vluchten? Het meteen bij de aankondiging al kleiner te maken dan het is. Zo van: zo bijzonder is het niet. En weet, dat is allemaal bullshit. Ik heb een groot trots gevoel teruggevonden in mijn ontwikkelproces. Inmiddels kan ik zeggen dat ik trots ben op mezelf, op wie ik ben, wat ik doe. Misschien juist wel omdát ik dingen doe. Niet omdat ik af ga zitten wachten tot het geluk voor mijn deur staat. 1 van de dingen die me afgelopen tijd heeft bezig gehouden is het toevoegen van nog meer geluk in mijn leefomgeving. Ik ben verhuisd! Ik deelde mijn leven al met mijn geliefde maar nu wonen we samen in 1 huis. “Happiness is only real when shared”, dat is niet helemaal waar maar het voegt wel veel geluk toe.
En mijn ‘partner in crime’ is ook trots. Hij laat me zien hoe het moet. Ook door hem weet ik dat ik trots mag zijn. Krampachtige stralingsangst zal het zijn geweest. Vorig weekend hebben we stilgestaan bij onze relatie tijdens het Superrelatie Weekend van 365 Dagen Succesvol. Ik ben daar als coach aan de slag maar ik was dat weekend als deelnemer aanwezig. Wat mooi om samen met je geliefde stil te staan bij de liefde en ‘de organisatie’ van je relatie. Het werd voor mij een weekend om te vieren. Samen te delen. En heel vaak tegen mensen te zeggen hoe fijn ik het heb. Hoe blij ik ben. En dat dromen uitkomen. Door in eerste instantie heel blij te zijn met jezelf en jezelf alles te geven wat je wil. En daar iemand aan toe te voegen die dat geweldig vindt. C’est ca! Dat is gebeurd en dat hebben we in het eerste weekend van juli gevierd. Gek dat ik dat soms dus nog zo lastig vond. Daardoor kon ik oefenen met trots zijn. En niet ten koste van anderen maar juist mét anderen. Hartverwarmend! De grootsheid van zo’n evenement boort die in mij ook aan: voel, vier en deel je grootsheid, voel de liefde, vier de liefde en deel hem!