Verwondering als levensstandaard

Vandaag is mijn vriendinnetje jarig. Ze wordt 3 jaar. 3 jaar, wat een leeftijd. Bij mij ‘zit er ook een 3 in’, maar mijn verwondering wordt vaak ‘opgewekt’. Bij haar komt hij nog vanzelf. Ze wordt direct gefascineerd door het leven. Ze heeft geen zin in dingen en laat dit duidelijk merken. Ze vraagt zich dingen (hardop) af. En is dan vervolgens weer gefascineerd door dat antwoord. Waarom gebeuren dingen? Haar zoektocht wordt ook de onze als wij met haar zijn. Want waarom doen we dingen? “Gewoon, zo gaat dat nu eenmaal”. Onzin eigenlijk. En wat kunnen wij daar veel van leren.

Er zijn nog zoveel dingen die ze doet die ik niet weet omdat ik niet met haar samenleef. Haar ouders kennen die wel, en zij? Ze laten haar zien hoe het leven zich aandient. Die ‘leven voor’, ze willen haar behoeden voor fouten maar aanvaarden ook het lot van de ouder als sherpa. De sherpa is namelijk niet de gids op de route maar geeft advies. De route bepaalt ze zelf. Mooi hè?

Het komende jaar is haar wereldje in alle opzichten nog klein. Na haar volgende verjaardag mag ze naar school. Nog meer routes leren kennen en uitvogelen. En tot die tijd is ze 3 jaar. Op naar een mooi levensjaar met misschien al wat eerste herinneringen, of komen die ook pas na je 4e? Misschien wel, geniet er dan helemaal van. Wat zouden veel volwassenen uitkijken naar een onbezonnen tijd die je toch weer vergeet. Note to self om nog maar ’s een verwonderingsmomentje met haar moeder te plannen waarbij we de tijd vergeten en oorzaak en gevolg vanzelf lijken te komen. Zijn wij ook weer een beetje 3.