Daar verwonder ik me over de wereld. En met mij vele anderen. Met je billen in het gras bekijk je de wereld namelijk van beneden naar boven. En wat is er veel te zien daar in en vanuit dat gras.
Nature Quest
Ik zit in Bant tijdens de Nature Quest. 3 jaar geleden had ik alleen gehoord van de band die mensen onderling kunnen hebben; een band die mooie muziek maakt of een band die slap is waardoor je harder moet trappen op je fiets. Maar ik had nog nooit gehoord van het plaatsje Bant in de Noordoost polder. Als je ooit in de buurt bent: ga daarheen. Al heb je maar zin in een korte wandeling en geloof me: je wilt hier niet meer weg.
Alhoewel, echt bewoonde wereld is het niet. ‘De polder’ bedenk ik me terwijl ik er over de N50 naartoe rijd. Wat op zich al een belevenis is want vanuit het zuiden houdt de A50 hier ineens op en wordt het een N-weg. De polder die vroeger niet bestond. Een ‘Zuiderzee’ in het Noorden van het land (vanuit mijn zuidelijke locatie bekeken) is eigenlijk ook maar een rare naam. En in deze polder ligt dus: Bant.
Met jezelf zijn
Ik ben daar om de band met mezelf te versterken. Of in ieder geval andere mensen te inspireren om die band met zichzelf te versterken. Geloof het of niet: je bent zelf op deze wereld gekomen en je gaat hier zelf ook weer vandaan dus maak het een beetje leuk met jezelf. Dat heb ik niet zelf bedacht. De Nature Quest, een soort georganiseerd bosuitje, is een bestaand concept. Tevens onderdeel van het jaarprogramma van 365 Dagen Succesvol waar ik als coach aan verbonden ben. Eigenlijk is het ‘gewoon in het bos zitten’, maar dan georganiseerd. Iemand brengt je naar een plek in het bos en daar blijf je net zolang zitten op een vaste plek tot iemand van diezelfde organisatie je weer ophaalt. En dan maar hopen dat je niet zo eindigt als Hans en Grietje.
Oké, Bant en de Nature Quest. Deze Quest was de eerste keer dat ik deelnemers mee mocht voorbereiden, wegbrengen en ophalen. De andere 2 keren deed ik zelf mee. Zolang de Quest duurt ben je zonder afleiding op een afgebakende plek in het bos. Je kiest uiteindelijk zelf je plekje en je hebt praktisch niets bij je. Voor veel mensen lijkt dit een onmogelijke opgave; even niet bereikbaar zijn. Alle prachtigheden van het bos niet op de foto kunnen zetten, niks om gedachtes op te schrijven. Geen filmpjes om te kijken, geen eten mee alleen wat water. Gewoon zijn. Zijn met jezelf. Alle angsten aangaan: verveling, honger, insecten, teken, slangen en ga zo maar door. Ervaren wat er van je over blijft, wie je bent als je niks meer hebt. Niks om je af te leiden. Ervaren wat voor soort gezelschap je bent voor jezelf.
In het prachtige Kuinderbos is 1 gedeelte waar je, als je geluk hebt, begroet wordt door andere vriendjes: herten en wilde paarden. Noordoost polder; ‘Nieuwe Wildernispaarden’! Dit keer kwamen ze me tegemoet gerend. Ik kan je zeggen: 5 galopperende paarden die op je af komen rennen is best een indrukwekkende belevenis. Ik heb ze eerder van dichtbij ontmoet, die ervaring zal ik in een ander blog nog ‘ns met je delen. Dit is het terrein van deze wilde paarden, ze verwelkomen hen voor wie dit volkomen vreemd is.
Nu zat ik op mijn billen in het natte gras. In Bant, waarmee ik ondertussen best een band voel. Echt, ben je daar: ga naar het Kuinderbos. Ga ze zien, die paarden. Ga genieten van het prachtige polderlandschap wat bijna idyllisch aandoet. Ken je die reclame waarbij gezegd wordt dat ieder mens ‘een buitenmens’ is? Geloof me, als je daar bent dan geloof je dat spontaan. Weer of geen weer, wat kun je daar heerlijk opgaan in de omgeving. En vanuit dat gras zie je de wereld vanuit kindperspectief. Je hoeft je best niet te doen: de verwondering treedt spontaan op. Honderden diertjes, sprietjes, bloempjes, vogeltjes en andere natuurverschijnselen dienen zich aan. En jij hoeft daar alleen maar te zijn. Om de stilte op te zoeken of stil te zijn in jezelf. Of hardop tegen jezelf te praten of te zingen want er is toch niemand die je hoort. Ja, hooguit die paarden.
En weet je wat het mooie is? Je kunt je overal verwonderen. Overal kun je op je billen gaan zitten. Dichtbij de grond je verwonderen vanuit een kindperspectief. Het kindperspectief staat voor alles wat je ooit onbezonnen deed; zonder na te denken. En je was er goed in, en het ging toen nog vanzelf. En waarom zou je dat nu dan nog opzoeken? Omdat het je informatie geeft en vooral omdat het je blij maakt. De antwoorden liggen daar waar mensen meestal niet zoeken; diep in jezelf. Zoek een fijne, rustige plek en je zult die antwoorden voor jezelf vinden. En anders is een heerlijke en gratis manier om uit te rusten of na te denken. En dat hoeft niet in Bant, het kan ook in het park, je achtertuin of op een plein. Zittend op de grond de wereld vanuit een andere kant bekijken. Wie weet welke nieuwe dingen jij nog ziet.