Niet alles wat je kunt zien is al wat er is, er is nog zoveel te ontdekken.
Een aantal weken geleden heb ik een prachtige reis gemaakt, in meerdere opzichten. In eerste instantie naar een prachtig land: Kenia. Iets waar ik echt naar uitkeek was het bezoek aan Amboseli, een gebied in het zuiden van Kenia. Op de grens met Tanzania. Vanuit daar zou je een prachtig uitzicht hebben op de Kilimanjaro, die overigens in Tanzania ligt. Achteraf kan ik wel zeggen dat ik me specifiek daarom verheugde om daar te zijn; om die berg te zien. En in mijn hoofd is die berg dan ook altijd te zien, dus die verwachting had ik ook.
Eigenlijk staat deze berg symbool voor het leven. Soms zijn dingen zichtbaar en mooi verlicht, soms zie je er niks van. Maar dat betekent niet dat het er niet is. Je kunt het alleen niet zien. Best gek eigenlijk, dat je naar een plek reist om dé berg van het buurland te zien. Nee, erger nog: op de foto te kunnen zetten.
Maar de Kili trok zijn eigen plan op de dag dat wij daar waren. Eerst zagen we alleen de voet. Toen alleen de top. En pas later, toen we eigenlijk niet meer keken zagen we hem stukje bij beetje. Steeds een beetje meer. Begrijp je? Hij kwam pas tevoorschijn toen niemand op hem lette. Hij IS er gewoon, zichtbaar of niet. Voor ons voelde het een beetje als ‘falen’. En hadden wij er invloed op? Lag het aan ons? Nee.
Datzelfde geld voor persoonlijke talenten of leerpunten. Als je je gaat focussen wordt alleen maar duidelijker dat je je verwachting moet bijstellen. En weet je wat het is met verwachtingen? Daar hoort vaak een teleurstelling bij. Want “het ging toch net niet zoals ik had gedacht of gehoopt”. That’s life. Zeker waar. De berg laat zich niet sturen, en jij?