Een havermoutkoek en een KVK-nummer

“Wat is het verschil qua smaak tussen de koek met chiazaadjes en de koek met havermout?” Dat kon de jongen achter de kassa mij niet uitleggen. “Ja, in de ene zitten chiazaadjes. Ooh wacht, en die met havermout is volgens mij glutenvrij.” “Dan doe die maar.” En ik zeg bewust KOEK want ‘mijn God’ wat waren ze groot en dik. En heerlijk! Glutenvrij of niet.

Ik drink mijn espresso en ik geniet van mijn reusachtige koek. Een reusachtig kado voor een reusachtige stap; net terug van de KVK. Ergens had ik gehoopt dat ze me met bloemen en champagne tegemoet zouden treden richting de receptie maar helaas, €50 aftikken “en mevrouw: u kunt hier alleen pinnen.” Toch mag dat de pret niet drukken. Ik ben bij de KVK geweest en daarmee zelfstandig ondernemer!

Ik blijf mezelf verbazen. En gelukkig maar. Want die KVK binnenstappen is echt een piece of cake maar dat had ik 2 jaar geleden of misschien zelfs een jaar geleden nooit gedacht. De man met wie ik een afspraak had vroeg wat ik kwam doen. Ik moest even lachen, hardop ook. Vooral omdat ik ter voorbereiding online al 4 pagina’s vol met vragen had ingevuld.

Wat voor bedrijf ik heb. Tja, hoe leg je dat uit aan iemand die duizenden mensen inschrijft terwijl ik dan zo nodig uniek wil zijn. Maar van de quarterlifecrisis had ‘ie dan weer nooit gehoord. BAM! 1-0 voor mij! “Zit dat dan net voor de midlifecrisis”? Ja zoiets. Maar omdat het bijna schattig was, die man met zijn bruine, ronde leesbrilletje en grijze lokken, ging ik hem zelfs met visuele gebaren uitleggen dat die fase op ongeveer de helft van ‘de midlife’ zit.

Hij was zichtbaar enthousiast en vond het een goede zaak waardoor ik (ja echt hardop) zei: “nou gelukkig maar!” Er volgde een gesprek over zijn dochter van 30 die voor de VN werkt en overal naartoe reist maar niet goed weet ‘of dit het nou is’. Juist meneer: die mensen komen bij mij! Ik vond het iets te voorbarig om haar maar meteen als klant aan te nemen. Shit, ik had de beste man mijn kaartje moeten geven. Ach, alles moet geleerd worden. “Je mag nooit een lead laten lopen” zou mijn baas op m’n andere werk gezegd hebben, helaas: toch gedaan. Al met al dus een inschrijving en een coachingssessie verder. Terug naar die espresso en de waan van de dag. Even was ik in een andere nieuwe wereld. “Welkom bij de club”, zei de KVK-meneer nog. “Dank je wel” zei ik. En zonder bloemen en champagne maar met feestmuziek in mijn hoofd en een hart vol dankbaarheid liep ik naar het pinapparaat bij de receptie. “Waar mag ik betalen?”