Daar zit ze dan. De vrouw die mij gemaakt heeft. Kijk haar eens mooi zitten zijn. Mooi en ontspannen. We zijn samen een weekje op vakantie in het buitenland. En terwijl ik dit schrijf merk ik dat dat weekje als een heuse week voelt. Mijn moeder en ik wonen niet meer samen, al lang niet meer. We zijn elkaars gebruiken en ritueeltjes verleerd. Ik denk zelfs dat ik nog geen echte ritueeltjes had toen ik nog met haar onder één dak leefde. Ik deed wat zij ook deden. Nou, het dat is vandaag de dag wel anders.
Terwijl mijn moeder functioneel opstaat en alvast door haar gedachten laat gaan wat het volgende wordt wat we gaan doen lig ik nog op apegapen. Dat komt trouwens vooral omdat ik last heb van m’n oren, door de oordopjes die ik van haar kreeg. Tijdens deze week weet ik weer hoe ik verlang naar stille nachten. En nee, niet alleen met kerst.
Dus afijn, mijn moeder staat functioneel te bedenken wat we wanneer gaan doen die dag. Ik wil nog even niks. Gewoon liggen en rustig wakker worden en pas uit bed als ik moet plassen. Zij is al klaar voor het ontbijt als ik me in mijn slaaptenue naar de badkamer begeef. Ze probeert allerlei trends en handigheidjes bij te houden, best handig. Maar als de Wifi niet werkt dan denkt ze écht dat ik het op kan lossen. “Uhmm, nee mam”. “Hoezo niet?” “Daarom niet, weet ik veel hoe dat werkt”.
Rollen veranderen
Wat mooi om hier samen te zijn. Hier samen op onze eigen manier van te genieten, met of zonder Wifi. Zo maken we elkaar blij. Ik realiseer me dat rollen verschuiven als je ouder wordt. De rol van ontdekkingsreiziger is nu eenmaal niet aan mijn moeder besteed, dat is meer de mijne. Mijn moeder is blij als we ergens zijn, ik als we onderweg zijn. “In elke ontdekkingsreis zit een geheim verborgen waarvan de reiziger zich onbewust is”. Dat is bij mij de spot die gezet is op mijn veranderproces. Ik ben meer mezelf geworden in al die jaren. Hiep hiep hoera. En dat realiseer ik me nu, nu ik een week bij mijn moeder ben. Terug bij het verleden. Mijn moeder vindt dat ik in mijn veranderproces meer gericht ben op mezelf en minder op de ander. Eigenlijk mag ik in mijn handjes klappen dat ze mij niet meer begrijpt. Dat is de bedoeling. Toch voelt het dubbel om verleden en heden naast elkaar te zien. Intens dankbaar voor deze tijd met haar in deze omgeving en gelukkig met mijn eigen plek op deze wereld keer ik terug naar mijn huis en mijn leven. Rollen veranderen echt.
Je hebt een mooi verhaal over ons geschreven Loetje, jij en ik samen onderweg. De juiste woorden gebruikt en hiermee precies benoemd wat er veranderde in de jaren, het hoort zo te gaan. Jij je eigen weg en ik de mijne…. bovendien elkaar blijven respecteren om wie we zijn.
Ik wens jou veel succes in je werk als bewustzijnsontwikkelaar en ik weet dat jouw toekomstige cliënten van geluk mogen spreken met jou aan hun zijde. dikke kuzzz